Faruk Taşdemir

1997-98 yıllarıydı... Fotoğrafçı olan babam, reklamcı bir arkadaşının ofisinde gördüğü Photoshop programından çok etkilenmiş olacak ki, sürekli bu programdan bahsediyor ve:

"Mutlaka öğrenmek lazım oğlum" diyordu. "Harika bir program!.."

Yıllarca fotoğraf rötuşlarını negatif üzerinden karakalem yoluyla yapan, siyah beyaz fotoğrafların renklendirilmesini boya kalemleriyle yapan, baskı esnasında onlarca numune alarak doğru renkleri bulmaya çalışan bir insanın, bu işlemlerin ve daha fazlasının kolay yoldan yapılmasını sağlayan bir programın varlığını öğrendikten sonra, böyle bir heyecan duyması şaşılacak bir durum değildi. Ancak bu durum bana göre o denli muhteşem bir hadise değildi. Sanki programı öğrenince dünyamız mı değişecekti ve milyonlarca insanın arasında sadece küçücük bir azınlığın sahip olduğu bu bilgiyle muhteşem işlere imza mı atacaktık? Uzunca bir süre, ara ara bahsetmeye devam etti ve en sonunda beni etkilemeyi başardı.

1999 yılının ilk aylarıydı. Nasıl öğrenilirdi ki bu program, ne kadar zamanda öğreniliyordu ve öğrenince ne işe yarıyordu? Ayrıca çalıştığım işten nasıl fırsat bulup bu programı öğrenecektim? Birkaç araştırmadan sonra hafta sonları bir kurs olduğunu öğrendim. Kurs ücretinin bütçemizin biraz üstünde olmasına rağmen ve kursun evimize olan uzaklığını da pek dert etmeyerek başlamaya karar verdim.

İş hanı gibi bir apartmanın ikinci veya üçüncü katındaydı. Benim gibi istekli beş altı kişi daha vardı. Yanlış hatırlamıyorsam 3-4 aylık bir kurstu ve hafta sonları dört beş saatten oluşan bir eğitim alıyorduk. Kaplumbağa hızıyla ilerleyen dersleri pür dikkat dinliyor, uygulama saatlerinde talep edilenleri titizlikle yapmaya çalışıyor ve genelde belirlenen süreden erken bitirdiğim için çalışmalara daha farklı şeyler de ekliyordum. Kursta ne kadar fazla öğrenir ve uygularsam o kadar iyiydi çünkü bilgisayarım olmadığı için öğrendiklerimi evde uygulama imkanım yoktu. “Biz dokuz kardeştik, zeytini bile bölüşüp yerdik” edebiyatına bağlamayacağım, merak etme :)

O sıralar Paulo Coelho’nun Simyacı romanını okuyordum. Diyordu ki; “Eğer bir amacın varsa evrendeki her şey sana bu amaç için yardımcı olur.” Gerçekten de öyle oluyordu. Photoshop’u çok kolay öğreniyor ve bu programla neler yapılabileceğini daha iyi anlamaya başlıyordum.

Kurs bittikten hemen sonra, birkaç dergi ve gazete için dizgi işi yapan ufak bir yayın evinde işe başladım. Buradan bir fotoğrafçıya geçtim ve oradan da dönemin “Dijital Fotoğraf Atölyesi” olarak adlandırılan ve İstanbul’da sadece iki tane olan atölyelerin birinde işe başladım. Photoshop’u benden daha iyi bilen ancak bilgisini paylaşmayı pek sevmeyen bir iş arkadaşımdan Photoshop’un inceliklerini öğrenmeye çalışıyor, bu sebeple ara sıra yanına oturarak çalışmalarını takip ediyordum. Programı o kadar hızlı kullanıyordu ki, ellerini takip etmekte zorlanıyordum. Ama neyi öğrenmek istiyorsam mutlaka yakalıyordum. Yoğun tempoda geçen bu iş tecrübesi ile, Photoshop’un birçok özelliğini keşfediyor ve bunları hem iş arkadaşlarıma hem de yeni gelenlere aktarabiliyordum.

Birkaç yıl sonra kendi dijital atölyemi kurmuş ve Güzel Sanatlar Fakültesi Fotoğraf ve Grafik Tasarım Bölümü'ne ilk adımımı atmıştım. Üniversite yıllarında fotoğraf ve tasarım işlerine devam ettim ve mezun olduktan sonra reklam ajanslarında çalışmaya başladım. Çalıştığım reklam ajanslarında her zaman iyi bir “Photoshopçu” olmanın nimetlerinden faydalanmışımdır.

Yani kısacası 1999 yılından beri Photoshop benim hayatımda yer aldı ve hiç uzak kalmadık. Ha bu arada, o “dijital” yıllarda Photoshop’u babama da öğrettim. O da bana rötuş tekniklerini ve fotoğrafta ışık kullanımının inceliklerini öğretti. Babam bugün hala kendi şirin stüdyosunda aktif bir Photoshop kullanıcısı olarak hizmet veriyor.

...

Bu hikayenin fitilini ateşleyen babama, sonra bana bu eğitim setini hazırlamam doğrultusunda ısrarcı olan arkadaşım Ali’ye ve bu süreçte bana destek olan eşime ve minik oğluma teşekkürü borç bilirim.

Artık sen de bu hikayenin bir parçasısın ve umarım bir gün kendi harika hikayeni yazarsın.

Sevgiyle kal...